In 2004 besloot ik mijn aer­o­bic schoe­nen aan de kant te zetten en mij volledig te wij­den aan het geven van Yoga en Pilates lessen in een pand waar ik zeven maan­den met man en macht aan had gew­erkt. Op 30 juni 2004 ging de deur van Yoga en Pilates stu­dio Bodyflex 100% Catharina open voor publiek.

Tien jaar lat­er een kleine terug­b­lik op 10 jaren waarin alles voor­bij kwam, vreugde en ver­dri­et, vasthouden en loslat­en, ontwikke­len en verdiepen, veran­der­ing en groei. Geen moment had ik willen mis­sen en door mijn dagelijkse train­in­gen wist ik mij staande te houden in jaren waarin de cri­sis voor­bij kwam in Europa. Een cri­sis die tot nadenken lei­d­de voor velen, een cri­sis die ook tot bewust­word­ing kan lei­den, dat het anders mag. Beter met de aarde omgaan beter met de energie omgaan, beter met de bron­nen omgaan waarover we kun­nen beschikken. Anders begint bij jezelf.

Voor mij in ieder geval wel. Cri­sis is een keer­punt. 10 jaar gele­den maak­te ik een keer­punt. Begon mijn weg terug naar mijn inner­lijke bron. Een bron waarin alles is te vin­den om het dagelijks lev­en aan­ge­naam te mak­en. Te kun­nen voorzien in de basis­be­hoeften: sta­biliteit en vei­ligheid, liefde en geluk, een gezonde basis voor een har­monieus leven.

Alhoewel het eerst niet van een leien dak­je ver­liep, ging het steeds beter, een eigen dagelijkse train­ing op te bouwen in Yoga en Pilates. Om deze train­in­gen te kun­nen inplan­nen in mijn dag heb ik heel wat over­tol­lige bal­last moeten lat­en gaan. Bal­last waar­van ik soms niet wist hoe het eigen­lijk in de weg zat. Maar door de oefenin­gen per­fect wer­den aangegeven, waar het voor obstakels zorgde. Door geduldig te bli­jven oefe­nen, iedere keer weer met de juiste inten­tie en wil, veran­derde de obstakels. Kwa­men er steeds meer mogelijkhe­den en vrucht­en op mijn pad.

Wat begon met het geven van een les om anderen te inspir­eren dagelijks aan Yoga en Pilates te doen is gegroeid naar een stu­dio waarin je terecht kunt voor: groep­s­lessen, per­son­al train­ing, work­shops, oplei­d­ing Bodyflex Pilates mat, inten­sieve Yoga train­ing het A B C van Yoga en Yoga week­enden.

Yoga en Pilates hebben mij de afgelopen jaren goed onder­s­te­und en terug gebracht naar mijn inner­lijk bron waaruit ik dagelijks kan put­ten. Behalve dat ben ik de afgelopen jaren trouw gebleven aan mijn dagelijkse train­in­gen op de mat of in sukhasana, zodat ik in tij­den van cri­sis door kon gaan waar ik ooit aan was begonnen. Alhoewel het soms heel onmo­gelijk leek, zoals de lotus houd­ing niet voor een ieder vanzelf­sprek­end is, ben ik blij dat ik in 2004 mijn aer­o­bic schoe­nen aan de kant heb gezet. Verder ben gegaan op blote voeten om geduldig en met groot vertrouwen te bli­jven oefe­nen om te kun­nen voorzien in mijn basisbehoeften.

Dank aan iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt.

Namaste, Catha­ri­na Blijlevens

www.vimeo.com/99334364

Lotus staat voor zuiv­er­heid, ondanks dat de plant wortelt in een moerasachtige bodem, zullen zijn bladeren en bloe­men er nooit mod­derig uitzien.

2012, een bij­zon­der jaar, vol­gens som­mige het jaar waarin de aarde ver­gaat. Een voor­spelling van oude cul­turen gebaseerd op basis van de stand van de ster­ren en de plan­eten. Als deze voor­spelling klopt zou dit je laat­ste zomer­vakantie kun­nen zijn.

Kor­tom reden om eens flink uit te pakken. Alleen wat is nu eigen­lijk vakantie. Is dat in de auto stap­pen vol­gepakt op weg over de route du soleil met vele anderen. Het gevaar over­al loerend, mooie land­schap­pen onder­weg waarne­men, door tun­nels reizend door de bergen of onder de zee. Hoogvliegend boven de wolken vol span­ning naar je droombestem­ming. Of is het gewoon bli­jven waar je bent en het beste ervan mak­en. Of is het geen vakantie. Hoef je je niet op te laden, ben je niet uit­ge­blust. Is je lev­en van alledag in bal­ans en hobbel je gemakke­lijk van dag naar dag, geni­etend van moment naar moment zodat je eigen­lijk de defin­i­tie van het woord vakantie niet kent.

Zelf heb ik de beteke­nis van dit woord nog niet opge­zocht, maar wil ik het omschri­jven als afs­tand nemen van je dagelijkse omgev­ing je ver­plaat­sen naar een andere omgev­ing om daar weer het overzicht te vin­den of de nodi­ge energie op te doen. Hoeveel tijd heb je daar voor nodig? Dat kan al in een “split moment” gebeuren.

Hoe blij wor­den de mensen niet hier in Ned­er­land als dan ein­delijk eens de zon schi­jnt en we met z’n allen kun­nen neer­strijken op ons prachtige strand in dit fan­tastis­che land. Waar zek­er veel regen valt maar waar ook heel veel groen om ons heen is. Groen de kleur van het hartchakra en als je daar goudgeel van de zon mee verbindt dan wordt iedereen blij als een onschuldig kind.

Vorige week scheen hier in ons land de zon en begaf ik mij met Char­ly naar het strand. Geni­eten van de zee en de zon, het mooie uitzicht, de fijne sfeer het was echt een fijn moment. Na twee dagen pak­ten helaas de wolken weer samen en viel de regen weer vrolijk op ons neer. De grote vraag is laat je je hier­door rak­en of kun je nog steed bli­jven in dat moment.

In het moment waar alles goed was en fijn, je even niet dacht maar de zon op je liet schi­j­nen  en jij weer­spiegelde wat de zon jou gaf, een moment van tevre­den zijn, gelukkig zijn, resonerend op de zon, je hart gevuld met liefde, volledig ver­bon­den met de bron. Dan maakt het niet uit waar je je bevin­dt gewoon door te zijn, te geni­eten, op de plaats stil, dat is voor mij vakantie, even geen presta­tie, moeten of wil, maar thuiskomen en je verbinden met je hart. Daar is de stilte, het con­tact en de har­monie, vind je het overzicht zodat je opge­laden weer terug kan keren in het lev­en van alledag.

2012 bestem­ming hart of Ana­ha­ta. Ana­ha­ta wat betekent onges­la­gen klank, het is het gelu­id dat niet veroorza­akt wordt door het tegen elka­ar slaan van twee objecten. Maar het is het inner­lijk gelu­id van de ervar­ing van harmonie.

En zoals je weet ieder einde is ook weer een nieuw begin. 

Catha­ri­na Blijlevens

Op woens­dag ben ik tegen­wo­ordig overdag vrij. Een priv­i­lege wat ik mij sinds een jaar of twee heb geschonken na een elle­lange stri­jd tussen wel of niet. Maar twee jaar gele­den besloot ik mij te houden aan deze sim­pele opdracht: een dag voor jezelf overdag vrij mak­en. Mid­den in de week woens­dag was daar­voor een goede keus.

Nor­maal breng ik op deze dag Char­ly naar school maar die heeft sinds deze week zes weken vrij van school. Even lekker bijkomen van haar tweede school­jaar. Dus van­daag voor mij geen boter­ham­men smeren voor het broodtrom­melt­je en gezel­lig met de dame naar school toe lopen, maar heer­lijk uitslapen.

En dat was ook het beste wat je kon doen op deze dag die wel heel erg nat begon. Met bakken kwam het water weer eens uit de hemel. Ik hoopte op wat droger weer, want van­daag had ik mijzelf een trak­tatie beloofd. Ik zou mijn voeten die iedere dag trouwe dienst doen in mijn werk lat­en ver­wen­nen. Onlangs had ik van een paar dames een kadobon gekre­gen van Soap. Een  bedri­jf wat han­delt in alles wat met schoonheid te mak­en heeft. Je kan hier  werke­lijk van alles lat­en doen. Ik was blij met de kadobon want ik was al een tijd­je op zoek naar iemand die mijn voeten wilde ver­zor­gen die dagelijks dienst doen in Samas­thi­ti­hi en andere Yoga houdingen.

Met mijn slip­pert­jes in mijn tas wan­delde ik  door een inmid­dels droog Den Haag naar de plaats van bestem­ming, het Noordeinde. En dat was geni­eten  wan­de­len over het Lange Voorhout een mooi stuk­je Den Haag wat op dit moment is voorzien van aller­lei kun­st, via de Heul­straat naar het Noordeinde waar ik nog even mijn gedacht­en liet afd­walen naar het verleden. Ik passeerde een huis wat ik ooit had bezocht om eventueel te gaan bewonen.

Mijn gedacht­en vol­gend werd ik nog bij­na geschept door een omhoogkomend paalt­je. Ja, je leest het goed. Hier in Den Haag hebben ze het cen­trum voor het autover­keer afges­loten en kan het voorkomen dat er plot­sel­ing een paal omhoog komt nadat een auto dit gebied heeft ver­lat­en. Maar gelukkig het was slechts een lichte stru­ikel­ing en een kleine afd­wal­ing naar het verleden, voor ik het wist stond ik voor pand van Soap.

Bij bin­nenkomst mocht ik plaats nemen aan een tafel, waar ik een goed overzicht had over de hele zaak. Een mooi strak ingerichte zaak  met een duidelijk con­cept. Ik vind dat alti­jd mooi als een idee goed is uit­gew­erkt en goed is neergezet. Aan de tafel  wer­den ook twee jonget­jes gestald die met hun moed­er waren meegekomen. Zij had­den een tablet bij zich waar ze alle­maal spel­let­jes op kon­den doen ter­wi­jl mama haar voeten laat doen. 

Na enkele minuten werd ik opge­haald door een dame. Op een grote bank die ik al vanaf de tafel had gespot mocht ik plaats nemen, in totaal waren er vier plaat­sen op de bank, tegen­over deze bank waren alle­maal kleine tafels voor de han­den of de man­i­cure. Ik werd geholpen door Johan­na, een dame die zich verontschuldigde voor haar ned­er­lands.  Ze vraagt aan mij wat de bedoel­ing is. Ik antwo­ord: een Feet Basic.

Tij­dens de  behan­del­ing praat­te Johan­na af en toe met mij, van gebrekkig ned­er­lands naar vloeiend engels von­den wij elka­ar ter­wi­jl zij mijn voeten onder han­den nam. Ze gaf me een com­pli­ment voor de soe­pele voeten, met weinig eelt. Aan het einde kre­gen mijn tenen nog een kleur. Voor­dat ze mijn tenen van kleur ging voorzien vroeg ze naar mijn slip­pers. Deze wer­den eerst aan mijn voeten gedaan, ver­vol­gens vlocht zij een opgerolde zak­doek tussen de tenen om mijn tenen te sprei­den. Dat is nog eens een bril­lant idee dacht ik, daar was ik zelf nim­mer op gekomen. Zelf heb ik van die teen­sprei­ders waar­bij je na enkele minuten denkt this is killing take them out. Maar dit was een veel zachtere manier. Die ga ik onthouden thanks for the inspi­ra­tion.

 Nadat de tenen van een kleur waren voorzien mocht ik plaats nemen aan een andere muur waar ik mijn voeten in een ruimte kon steken. Nadat ik mijn voeten in de ruimte had geplaatst begon er lucht te blazen zodat de nagels sneller kun­nen dro­gen.  Geweldig! Mijn hemel wat is de mens toch geni­aal en inge­nieus. Over­al wordt iets voor gevon­den. Ik kon bli­jven zit­ten ter­wi­jl mijn tenen droogden. 

Ter­wi­jl ik daar zat bladerde ik door de Hap­pinez, een mag­a­zine waarin mijn ogen bleven hangen bij een artikel Talk­ing Stick. Dit is een rit­ueel waar­bij je alleen iets mag zeggen als je de stick in han­den kri­jgt. Het was een leuk artikel en het bracht mij op een idee voor de ver­jaardag van Char­ly want hoe kri­jg je meer dan een kind stil. Tablets dat had die andere moed­er mij lat­en zien maar zou het ook lukken met een Talk­ing Stick.

Onlangs was ik met Char­ly bij La Caldera geweest op uitn­odig­ing van een van mijn vriendin­nen. Char­ly had daar niet een Talk­ing Stick gemaakt maar wel iets wat er heel erg op lijkt, een tover­staf. Ach, dacht ik, dat is leuk. Char­ly wil namelijk deze vriendin van mij op haar ver­jaardag vra­gen zodat zij op haar ver­jaardag deze tover­stafjes kan mak­en. Vol­gens Char­ly bestaat dat hele­maal niet een staf die kan tov­eren maar eens kijken of dit wel lukt met een groep kinderen het rit­ueel Talk­ing Stick doen. Afi­jn, weer een idee rijk­er en dat alle­maal door Feet Basic.

En mijn voeten, die voe­len heer­lijk en ik was heel erg blij met deze lieve gift van drie lieve vrouwen die ervoor zorgden dat ik hier terecht was gekomen.  Geheel voldaan wan­delde ik met de opgerolde zak­doek­jes tussen mijn tenen door een droog Den Haag, over de Mau­rit­skade terug naar huis, voldaan van deze fijne behan­del­ing en inspi­raties die ik had opgedaan.

Soap treat­mant, ik kan het je aan­raden, ik was in ieder geval blij met hun menukaart en de keuze die ik had gemaakt: Feet Basic. Mijn voeten zijn blij en ik ben gein­spireerd. Voldaan stapte ik aan het einde van deze woens­dag weer op mijn yoga­mat. Voet­jes naast elka­ar, gewicht gelijk verdeeld over links en rechts in Samas­thi­ti­hi, eerst de aan­dacht naar de voeten en van­daar uit een sta­biele houd­ing opbouwen.

Catha­ri­na Blijlevens

Foto door Har­ry Langenberg 

Soap Treat­ment Store , Noordeinde 136 A, Den Haag

Enkele maan­den gele­den ont­moette ik  in een winkel genaamd Big Baby­lon hier in Den Haag, deze Gane­sha. Ik was op slag ver­liefd. Ik kon er niet zomaar voor­bij lopen en vroeg de verkop­er naar de pri­js. Op dat moment had ik het geld niet op zak en ook niet op mijn bankreken­ing staan. Boven­di­en het was een lood­zwaar beeld en niet zo gemakke­lijk te ver­plaat­sen ik had hier een tweede kracht bij nodig. Ik zei tegen de verkop­er: “Als het de bedoel­ing is dat hij mijn kant op komt dan bli­jft hij wel op mij wachten.”

Als ik thuis kom ver­tel ik Har­ry (mijn part­ner) over de Gane­sha. Dat ik hem ein­delijk had gezien, het beeld waar ik al een tijd naar op zoek was voor mijn yoga en pilatesstu­dio. Ook Har­ry ging naar de winkel en hij vond hem mooi. “Ja, die moet je gaan kopen.” Een week nadat ik het beeld had gezien had ik het geld en zijn we samen de Gane­sha gaan halen. Tegen­wo­ordig staat het beeld in de eta­lage van de stu­dio en kijkt hij vrolijk de straat in. Op de foto is hij wat opgepimt door Har­ry, met zijn foto­be­w­erk­ing­spro­gram­ma. Van nature heeft hij een donker groene kleur en staat hij op een med­i­tatiebankje. Wat was nu eigen­lijk de reden dat ik op slag ver­liefd was op dit beeld. Ik had al een tijd (bij­na 8 jaar) een stu­dio en pas veel lat­er kocht ik het beeld. Eigen­lijk was ik pas gein­ter­esseerd ger­aakt nadat ik in een peri­ode van een paar maan­den van twee dier­baren vriendin­nen in mijn omgev­ing een Gane­sha had gekregen.

Bei­de Ganeshás waren voor mij meegenomen uit India. Een van de dames is zelf geboren in India en woont tegen­wo­ordig in Ned­er­land. Zij heeft aan mij voor mijn ver­jaardag een prachtig sleutelo­phangrek­je gegeven met daarop een afbeeld­ing van een Gane­sha. Toen ik haar bedank­te voor haar gift heeft zij mij uit­leg gegeven over de Gane­sha. In India kun je op iedere belan­grijke T‑kruizing een tem­pel vin­den, in deze tem­pel staat een Gane­sha, de god die je helpt bij het mak­en van moeil­ijke keuzes of helpt met het oplossen van prob­le­men of uit de weg nemen van obstakels. Verder is hij ook de god van de core-sta­bil­i­ty of het gron­den, en maakt hij met zijn uiter­lijk een vrolijke indruk. Zij vond hem erg bij mij passen en daarom had ze hem aan mij gegeven.

Ik was zeer blij met haar uit­leg over deze god. Want nu viel voor mij ook op zijn plaats waarom ik mij ver­bon­den voelde met dit beeld, een god met het hoofd van een olifant, die een ver­wi­jz­ing heeft met gron­den of sta­biliteit creeren ook­wel core-sta­bil­i­ty.  Want wat is een god (voor mij een sym­bool van liefde) zon­der grond of sta­biliteit. Dan zweeft hij hoog in de lucht, miss­chien nog wel dezelfde liefde en kracht maar voor het menselijk oog niet waarneem­baar alleen maar te ervaren en te voe­len als we reizen naar het hart. Waar we door het loslat­en van ver­dri­et  van zak­en of per­so­n­en die er niet meer zijn weer kun­nen voe­len de liefde, de vreugde en de stilte van het hart. Om die stilte weer te ervaren is er soms het nodi­ge werk te ver­richt­en in het loslat­en van ver­dri­et, obstakels en andere zak­en op onze weg terug naar het hart.

Ik had een groot obstakel te nemen. Ik zat nog op een hoop oude pijn. Veroorza­akt in mijn ogen door meerdere man­nen waarin de eerste in deze lijn mijn vad­er was, en daarom was het andere beeld wat ik had gekre­gen zo doel­tr­e­f­fend. Een Gane­sha uit India met een stuk­je uit een van zijn oorschelpen. Hij had de reis van India naar Ned­er­land niet hele­maal goed over­leefd. Mijn eigen vad­er is overleden in 1991 aan de gevol­gen van kanker wat begon op zijn oorschelp als huid­kanker en waar­door hij tij­dens zijn lev­en een oorschelp moest mis­sen aan de rechterkant. De Gane­sha die ik kreeg miste op de zelfde zijde als mijn vad­er een stuk­je van zijn oorschelp. Een vad­er die er niet meer is maar waar­van ik toch zoveel sup­port kri­jg als ik een hin­der­nis heb te nemen of een obstakel uit de weg moet ruimen, dan is daar alti­jd de energie van mijn vader.

Een vad­er op wie ik heel lang boos was omdat hij mij ooit pijn had gedaan waar­bij hij een herin­ner­ing had hij gezet in het gebied rond mijn staart­been. Een obstakel wat ik lang met mij mee­droeg, maar als ik er tegen­wo­ordig naar kijk eigen­lijk zoveel sta­biliteit  en liefde heeft gebracht. In de train­in­gen die ik doe, Pilates op de mat en Ash­tan­ga Vinyasa Yoga was daar alti­jd de frus­ta­tie. Iedere keer kwam ik langs het gebied. Dan zou je zeggen: dan ga je toch iets anders doen. Klopt dat is een mogelijkheid reken­ing houden met mijn beperk­ing en er om heen trainen.  Maar dan is daar het moment: een van mijn train­ers vraagt mij plaats te nemen op de reformer om voor een groep stu­den­ten een oefen­ing te demon­steren: Tree. Voor deze oefen­ing is een voet in een lus geplaatst om sta­biliteit te geven en is het andere been opgetrokken naar de borst. Ver­vol­gens wordt gevraagd om dit been 3 keer te buigen en te strekken, dan het been lang te houden om ver­vol­gens het bekken te kan­te­len af te rollen langs de wervelkolom ter­wi­jl het been recht in de heup­kom omhoog bli­jft in de richt­ing van het pla­fond. Toen ik de beweg­ing uitvo­erde was een groot gekraak  hoor­baar. Alle medestu­den­ten in schrik. De train­er zegt doo­dleuk, “She is extreme, her case is extreme, she has an tail­bone that is stick­ing out, that is why i asked her to do it so you could see”.

Ik was dit hele voor­val ver­geten, maar onlangs op een Bhak­ti Yoga dag kwam ik een van mijn toen­ma­lige stu­den­ten tegen, en ze herin­nerde mij  aan wat er toen was gebeurd. Hoe vre­selijk ze het vond en zich nog kon herin­neren de pijn die van mijn gezicht was af te lezen. Ik luis­ter naar haar. Oh, heeft zij het zo ont­van­gen, dat ik pijn had. Ik schaamde mij des­ti­jds alleen dat ik het niet kon en ver­won­derde mij dat iedereen om mij heen het wel kon. Ik was alleen maar boos op hem door wie ik dit niet kon. Maar he: ik was “an extreme and excep­tionel case” dus het was hele­maal oke dat ik het niet kon, de woor­den gelovend van mijn train­er. Daar kan je in geloven en bli­jven hangen. Maar dat deed ik niet, ik dacht aan mijn oma, kan niet bestaat niet.

 Ik ging van de oplei­d­ing en besloot terug te gaan naar de Yoga oplei­d­ing daar hoefde ik dit soort idiote din­gen niet te kun­nen. Maar hoe grap­pig ook hier kwam ik weer bij het­zelfde obstakel, mijn oude pijn die zich had opge­hoopt rond mijn onder­rug en heilig­been. En ook al was het een hele bizarre keuze des­ti­jds om een oplei­d­ing waar ik opzat waar ik een kleine 5000,00 euro voor had betaald vroegti­jdig te ver­lat­en zon­der dat ik geld terug kreeg ben ik heel blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Ik ver­loor wat geld maar kreeg er een hoop vri­jheid voor terug. In de yoga vond ik de weg om de oude pijn op te lossen. Op het moment dat ik ging inzien en ervaren dat het een kwest­ie was van de juiste bal­ans vin­den tussen span­ning creeren en ruimte mak­en zodat de energie weer vrij kom doorstromen kon ik ook loslat­en mijn oude pijn. Lach ik om wat er ooit is gebeurd in het verleden wat mij heel lang heeft beperkt.

Tegen­wo­ordig kan ik mij vrij ver­plaat­sen door het gebied en ben ik niet meer een extreme en excep­tion­al case, maar gewoon mezelf, wetende dat het een uit­gelezen kans was om dieper te gaan, dieper naar bin­nen, de weg terug naar de sleu­tel die ik nodig had om mijn eigen kracht te vin­den. En of die sleu­tel nu in het hart of in het bekken gebied lag, feit is wel dat op het sleutel­rek­je wat ik heb gekre­gen je drie sleu­tels kan hangen.

Dus ik zou zeggen: Een in het bekken en onder­buik het gebied voor sta­biliteit en cre­ativiteit, een in het hart voor het ope­nen van het hart voor liefde en com­passie en een tussen de wenkbrauwen voor een helder zicht en weten. Helder wor­den de zak­en als je liefde­vol kan kijken naar de din­gen in het verleden, achter kan lat­en wat je niet bent  en kan omhelsen wie je wel bent dan maakt het niet uit wat je kunt of wat je weet dan deel je wat je bent.

Glim­lachend kijk ik tegen­wo­ordig naar mijn papa, mijn gane­sha, die mij de weg wees naar sta­biliteit, reizend langs mijn staart­been terug omhoog naar mijn hart, weten dat liefde uitein­delijk alle won­den heelt, en dat je daar soms iets voor moet opruimen. 

Catha­ri­na Blijlevens

  “Kolib­rie, weet je de beteke­nis van de kolib­rie?” vraagt An aan mij ter­wi­jl ze aan mij een briefopen­er met een afbeeld­ing van een kolib­rie over­handigd.  “Dat al het onmo­gelijke mogelijk is. En dat kan jij. Dat is wat ik bewon­der in jou.”

Ik ont­vang haar cadeau en ben dankbaar met haar gulle woor­den. Met de briefopen­er in mijn hand schi­et ik terug in de tijd. Ik voel me zelf nog in tra­nen uit­barsten. “Moed­er, je wordt moed­er. Of het door jou poort zal gaan of dat je voor het kind van een ander gaat zor­gen. Je gaat moed­er wor­den.” De tra­nen biggelden over mijn wan­gen toen Monique Leurink een astrologe deze woor­den aan mij uit­sprak.  In novem­ber 2005 toen mijn lev­en op zijn kop stond besloot ik door haar mijn geboorte­horoscoop te lat­en lezen. Naast dat zij mij ontroerde met de woor­den dat ik ooit moed­er zou wor­den vertelde ze ook aan mij dat ik een roerige tijd tege­moet zou gaan. Een moeil­ijke tijd, een van keuzes mak­en en van grote veran­derin­gen. Ja, ik moest veranderen.

Terugk­ijk­end in 2011 naar 2005 zes jaar lat­er kan ik zeggen dat er veel is gebeurd. Ja, ik ben moed­er gewor­den. Het was geen gemakke­lijke bevalling maar wel door mijn poort. En ik heb behoor­lijk wat keuzes gemaakt en heb veel veran­derin­gen onder­gaan. Niet alleen ik maar de hele wereld maakt op dit moment con­stant keuzes en gaat door grote veran­derin­gen. Want of we nu willen of niet de tegen­wo­ordi­ge tijd laat ons zien dat alleen door te veran­deren het tij kan keren. Zoals de wereld in haar cri­sis ver­keerd en het ene land na het andere land moet aan­klop­pen voor een lening, klopte ik in 2006 ook aan bij de over­heid voor mijn kleine cri­sis. Zon­der enig suc­ces. Helaas voor mij of miss­chien ook wel niet werd mijn ver­zoek om een uitk­er­ing voor een zelf­s­tandig onderne­mer die op het punt stond moed­er te wor­den afgewezen. Er was in dat moment geen wet of iets geregeld voor een zwan­gere zelf­s­tandi­ge onderne­mer. Ik kon kiezen, moed­er wor­den met een uitk­er­ing en mijn eigen bedri­jf vaar­wel zeggen. Of bli­jven in mijn bedri­jf en maar zien hoe het schip verder zou varen op eigen kracht. Ik koos voor het laat­ste. Hoe onmo­gelijk het ook leek in dat moment. Ik had mijzelf hoog in de schulden gew­erkt deels voor mijn bedri­jf en deels om de ver­keerde rede­nen. Kor­tom, ik was overge­fi­nancierd en betaalde me blauw aan aller­lei te dure lenin­gen. Ik had geen enige zek­er­heid, slechts een, ik zou moed­er wor­den. Iets wat ik op dat moment niet meer had verwacht, ik was inmid­dels 40 jaar was net een eigen stu­dio begonnen en nie­mand verzint het dan om ook moed­er te wor­den. Ten­z­ij je er van houdt om het onmo­gelijke mogelijk te maken.

Het enige advies wat Monique mij nog gaf was: ga niet denken, ga niet in je hoofd zit­ten, het wordt moeil­ijk maar je komt eruit. Wel, het was niet gemakke­lijk. De bevalling niet en het tra­ject daar­na ook niet. Maar hoe leerza­am is dat om in je eigen kracht te mogen gaan staan. Want dat was wel het gevolg. Hele­maal niets meer hebben, geen lening kri­j­gen en ook niet meer dur­ven vra­gen, geeft je een heel andere mogelijkheid. Weer in je eigen kracht gaan geloven. Je kan niet meer naar je hoofd, je moet wel naar bin­nen. Naar bin­nen daar waar alle antwo­or­den zijn, daar waar alles mogelijk is. En door haar werd het mogelijk. Door de geboorte van mijn dochter. Zij spiegelde aan mij wat ik niet meer kon zien, hoe mooi het is als het van bin­nen uit komt. Toen zij werd geboren veran­derde mijn hele lev­en. Ik werd moed­er, mijn moed­er opnieuw oma. Ik kreeg een spiegel die mij liet zien hoe mooi het is als het van bin­nen komt, uit jezelf komt. Zij hielp mij, gaf mij inzicht in mijzelf en met haar werd geboren een groot vertrouwen. Een groot vertrouwen in mijzelf wat ik in mijn kindz­i­jn was ver­loren. Dat het goed is zoals je bent en dat je daar niets voor hoeft te veran­deren, dat je alleen maar hoeft te pellen. Af leggen wat je niet bent. Dat gewoon door jezelf te zijn je meer voor elka­ar kri­jgt. Door haar ging ik zien dat hoe klein je ook bent het kunt red­den op eigen kracht.

 We hebben het heus niet breed gehad in de eerste 4 jaren van haar lev­en.  Maar wat ik wel weet is dat ik de enige was die de hele sit­u­atie had gecreerd. Ergens diep van bin­nen wist ik dat het de enige mogelijkheid was om van mijn schulden af te komen. Oh, wat ben ik tegen­wo­ordig blij dat mijn ver­zoek door de over­heid is afgewezen. Mijn bedri­jf bestaat nog en ik geni­et met volle teu­gen van het moed­er­schap. En geld dat speelt geen rol. Geld is niets. Het enige wat uitein­delijk telt is dat je er zelf in gelooft en dat je gelooft in wat je van bin­nen kri­jgt ingegeven. Zolang als je kunt creeren en put­ten uit je eigen bron­nen wordt al het onmo­gelijke mogelijk.

Catha­ri­na Blijlevens