Hoe lang heb je deze winkel al? vraagt een dame die mijn winkel bezoekt voor de aan­schaf van een yoga­mat en een med­i­tatiekussen. “Bij­na zeven jaar,” antwo­ord ik haar. “Zo lang al, zegt ze. Van­daag ga ik mijn mat uit­proberen en wie weet kom ik mor­gen nog terug, veel plezi­er met je training.”

Zeven jaar gele­den begon ik mijn droom of impuls. Iets wat eerst naast mijn gewone baan liep als een soort hob­by, les­geven, waar­door ik nauwelijks ruimte had voor mijzelf of voor mijn ontwik­kel­ing. Eigen­lijk door twee raadgevin­gen van mensen om mij heen of beter drie kwam mijn bedri­jf een winkel met een stu­dio tot stand. De een was van mijn inmid­dels ex-vriend, de ander van mijn ex-col­le­ga die samen met mij een afdel­ing coordi­neerde maar achter de scher­men mij volledig afbrandde bij onze geza­men­lijk man­ag­er en de laat­ste kwam van een van mijn yogaleer­lin­gen wederom een mooie azi­atis­che dame, Sue. Zij was degene die het zaad­je deed ontluiken of bij mij plantte. “Zou het niet geweldig zijn een winkel aan de voorz­i­jde waar je al die leuke broeken kunt verkopen en dan een stu­dio aan de achterz­i­jde waarin je tussen de bedri­jven door een yogales geeft.”

Ja, en wat bezielt je dan als je tegen­over je woon­huis een bord te huur ziet staan boven een pand wat de juiste afmetin­gen heeft voor zo’n project, en dan denkt: laat ik het gewoon doen. Een eigen yogas­tu­dio begin­nen met een winkel aan de voorz­i­jde waar ik broeken en shirts kan verkopen. Wat was het­geen waar de dame op resoneerde waar­door ik deze stap nam zeven jaar gele­den. De pow­er had ik. Ik kon werken als een paard, ik had de juiste leefti­jd, 37 jaar, nog vol­doende energie en nog een klein rest­je geld op de bank van een huis wat ik met vette winst in 1996 had verkocht. Mijn vrien­den verk­laar­den mij voor gek. Zek­er nadat het pand was gestript. Mijn hemel dat zag er even anders uit. Maar na zes maan­den ver­bouwen met enkele con­flicht­en en wat tegensla­gen die bij zo’n ver­bouwing horen was  op 30 juni 2004 de stu­dio met aan de voorz­i­jde een winkel een feit en kon ik mijn eerste yoga en pilates lessen op eigen locatie begin­nen. Nog wat zak­en los lat­en, mijn baan bij de gemeente en mijn bijbaan bij een health club. Maar eind 2004 was ik volledig zelf­s­tandig. Het was niet meer een op hol ges­la­gen hob­by maar het zaad­je wat werd geplant had vorm gekre­gen, een yoga en pilatesstu­dio tegen­over mijn woonhuis.

Zeven jaar verder,  30 juni 2011, de stu­dio is er nog steeds maar wat een fas­es van de maan heeft dit bedri­jf door­lopen. Ook hier nieuwe maan, volle maan en afne­mende maan. Veel tijd voor mijzelf en mijn ontwik­kel­ing. Beter afwik­kel­ing, afwikke­len van de din­gen die ik niet ben. Veel loslat­en. De winkel nog maar een paar broeken, meer ruimte voor yogagere­la­teerde pro­ducten en meer een ont­vangst ruimte van de stu­dio waarin ik het meest ben. Om zelf te trainen, om les te geven in groepsver­band of op basis van per­son­al train­ing en sinds vorig jaar ook anderen oplei­dt tot trainer.

 Nee, zo had ik het zeven jaar gele­den niet gezien. Toen ik dacht laat ik het gewoon doen. Zeven een magisch getal, zeven dagen in de week. In zeven dagen werd de wereld geschapen, waar­van hij er op een rustte. Zeven magere jaren en zeven vette jaren. De afgelopen zeven jaren waren op bepaalde gebieden mager en op bepaalde gebieden magisch. Maar de gebieden waarop ze mager waren bracht­en voor mij ook de meeste winst.

 Terugk­ijk­end 7 jaar verder, 7 jaar yoga en pilates lessen geven in een omgev­ing met zoveel liefde tot stand gebracht. Waar zes dagen per week in de ocht­end of in de avond les wordt gegeven en op een dag per week wordt gerust. Kan ik alleen maar zeggen wat ben ik blij dat ik de raadgev­ing van de jonge dame heb gevol­gd. Al was het niet makke­lijk en onderg­ing ik een hoop momenten waarin ik behoor­lijk op de proef werd gesteld ben ik blij de stap te hebben genomen. De groot­ste uitdag­ing was wel, moed­er wor­den en mijn droom niet opgeven. 

Mijn dochter was voor mij een nieuwe maan. Ze werd ook geboren met nieuwe maan. Door haar kon ik door veel veran­derin­gen gaan.  Vertrouwend op haar ritme bleef ik bestaan. Rust, regel­maat en rein­heid is wat zij mij bracht. Drie tover­wo­or­den die mede hebben geholpen om na 7 jaar nog te bestaan en  verder te  gaan met mijn droom die begon als een impuls. Eerst klein als een zaad­je van een bloem, maar langza­am een duidelijke groei, omdat hij ging langs de boog van zeven. De boog van zeven zo is hoe ik hem noem, sym­bol­is­erend de wervelkolom met de zeven chakra’s. Kleine energiecentra’s gele­gen langs de wervelkolom voor het blote oog niet waarneem­baar maar voor iedereen zeer voel­baar als je bereid bent het pro­ces aan te gaan van afwikke­len zodat het zaad­je wat ooit werd gep­land kan groeien tot de bloem die het in essen­tie is. De zeven waar ik dagelijks langs beweeg als ik mijn yogaoe­fenin­gen of mijn pilate­soe­fenin­gen doe. Deze boog bracht mij waar ik nu ben.

Zeven jaar verder, nog steeds heel blij dat ik heb geluis­terd en mijn hart heb gevol­gd, ook al leek het soms onmo­gelijk was het de kracht van het getal zeven wat mij verder bracht. Zeven het getal van de schep­per of schep­pende kracht, een kracht die wij alle­maal in ons dra­gen onze eigen inner­lijke kracht. Alles wat het nodig heeft is liefde, vertrouwen en geduld. Dat was mijn winst in de afgelopen zeven jaar, dat met geduld, vertrouwen en liefde ieder zaad­je kan wor­den wat het in essen­tie in zich draagt.

Catha­ri­na Blijlevens

De vol­gende dag kon ik mij gelukkig inhouden. Ook al was het even moeil­ijk even een moment van ik zal die deur­waarder eens bellen, ik deed het niet. Luis­terend naar de wijze woor­den van mijn dochter ter­wi­jl ik haar de vol­gende dag naar school breng: “Nee, zelf doen, alleen als het heel moeil­ijk wordt mag je helpen!”

Heer­lijk zo’n wijze spreuk van een peuter, een kleine dame in de dop, of beter zij die sinds een paar jaar ervoor heeft gekozen om bij ons te zijn. En dat is heer­lijk dat zij er is. Een paar jaar gele­den had ik mij daar niets bij kun­nen bedenken. Moi, moed­er, nou bedankt. A, hoe kri­jg ik dat gedaan in dit kleine lijf en B, dat lukt toch hele­maal niet met mijn bedri­jf. Bei­de, a en b, gedacht­en en oorde­len. Iets wat de ziel niet zou zeggen. Die gaat er gewoon voor wetende dat het goed zal gaan.

Sinds zij, Char­ly, er is heeft mijn wereld redelijk op zijn kop ges­taan want het was de hoog­ste tijd om afscheid te nemen van zelf doen en niet om hulp vra­gen als het moeil­ijk werd. Want wan­neer het moeil­ijk werd dan hield ik mij in. Ik had wel eens om hulp gevraagd bijvoor­beeld in 2006 toen ik zwanger was, maar de hulp werd geweigerd, klaar­blijke­lijk kon ik het zelf. Waar. Ik kon het zelf vallen in een gat en hieruit komen met de kracht van een feniks. En waar kwam dat toch van­daan deze over­tuig­ing: nee, ik laat het niet zien, ik wil niet gezien wor­den, mogen gezien wor­den en als je bent gezien, er mogen zijn zoals je bent. Zoals je van bin­nen bent als je laat zien wie je bent en je hart opent. Als je geeft!

Dat is bij mij een beet­je anders gegaan en hoe dat voelt dat werd mij weer eens getoond op het moment dat ik Char­ly begelei­d­de de klas in,  op deze woens­dagocht­end. Sinds een paar weken, een week voor pasen wat toch al een hele tijd is zo’n 5 dagen voor pinksteren, is er een andere juf. Zij moest van de rein­tre­gatie arts terug aan het werk want zij was beter of wel heel! Geheeld. Toen ik haar voor het eerst ont­moette en nog vol begrip was voor haar sit­u­atie kreeg ik lichte twi­jfels. Weet niet wie dit heeft beo­ordeeld maar heb niet het gevoel dat het ver­standig is om deze vrouw toe te vertrouwen aan 4 en 5 jari­gen. Wel heel lief, maar nog zeer broos. Logisch, na wat ze heeft onder­gaan. Maar  nu op deze woens­dag had ik toch wel verwacht dat ze wist wie mijn dochter was. Op de school van Char­ly bij aankomst staat de juf­frouw in de deu­ropen­ing en begroet de kinderen. De juf­frouw geeft de kinderen een hand en zegt nor­maal: “Goede­mor­gen, Charly”.

Deze mor­gen stond zow­el de juf­frouw als degene die stage loopt bij deze juf­frouw niet bij de deur. De een achter de com­put­er de ander met haar rug naar de deu­ropen­ing voor een tafel. Char­ly trekt aan mijn mouw: “Mam, eerst de juf­frouw een hand­je geven.” Ze loopt naar de juf­frouw. De juf­frouw draait zich naar haar toe, je ziet haar twi­jfe­len. Ja, het wordt moeil­ijk. Ik besluit haar te helpen, “Char­ly”. Onder­tussen denk ik, mijn hemel, nog niet. Weet je haar naam nog niet. Char­ly enigzins aangedaan duikt in mij. Ja, dat zou ik ook doen, ze weet niet wie ik ben, ik word niet gezien, laat ik even duiken daar waar het veilig is, lekker naar bin­nen. Ik bli­jf nog even in de klas, dat mag gelukkig bij de peuters, en knuffel met Char­ly. Als ik buiten loop maak ik me nog even druk over het voor­val. Voor­dat ik het weet ben ik bij de cranio sacraal specialist.

“Zo je ziet er fris uit, mooi helder”, voelt dat ook zo. Ik zeg “ja, nu je het zegt, dat voelt zo.” Ik voel een wezen­lijk ver­schil na de 5 behan­delin­gen die ik heb onder­gaan. Ze zegt, “mooi, om je zo open te zien.” We prat­en wat. Op een bepaald moment komt ons gesprek bij het voor­val in de klas van Char­ly. Ik kwam daar terug, omdat ik me in dit gesprek realiseerde dat het niet van Char­ly was, maar van mij. Ik was niet gezien toen ik klein was. Dus laat ik het bijmezelf houden deze energie. Ik onder­ga een pret­tige behan­del­ing. Er wordt gew­erkt aan mijn nek en hoofd, mijn medul­la. Ze vraagt aan mij, “je doet zek­er vaak een med­i­tatie op je medul­la.” Medul­la, ik luis­ter en denk aan de holte onder aan de schedel. En antwo­ordt: “niet bewust maar wellicht onbewust”.

Als ik klaar ben, en betaal voor de sessie mak­en we een vol­gende afspraak: “Wat vind jij,” vraagt ze, “zullen we over twee maan­den afspreken, of vind je dat te lang.” Ik zeg, “vind je dat goed, twee maan­den.” “Ja,” zegt ze. “En als je het gevoel hebt dat je eerder moet komen als het moeil­ijk wordt dan kun je me bellen.”  Blij loop ik naar buiten: “tot over twee maan­den en als het moeil­ijk wordt dan bel ik”

“Wel doen he,” zegt ze, “bellen als het moeil­ijk wordt.”

Catha­ri­na Blijlevens.

Bij­na iedere dag doe ik trouw mijn oefenin­gen, mijn oefenin­gen op de mat. Ik train mijn fysieke lichaam, gedis­ci­plineerd met als eind­doel: stilte, rust en een goed afstem­ming met het zelf. Het zelf wat mij verbindt. In verbind­ing brengt met alles om mij heen, zodat ik voel, gelukzaligheid.

Zo ook deze week op dins­dag. Na een moeizame start van de dag, die het gevolg was van een te drukke maandag waarin ik volledig over mijn gren­zen was gegaan voelde ik mij leeg en fut­loos. Tevre­den dat ik dat tegen­wo­ordig snel kan voe­len liet ik de oorde­len achter mij. Ver­lan­gend naar mijn oefenin­gen op de mat vol­bracht ik mijn werk in de ocht­end mij enigzins schuldig voe­lend dat ik weer over mijn gren­zen was gegaan. Dit is niet wat deze mensen ver­di­enen. Nadat ik weer alleen was direct mijn mat op en terug in con­tact met mijzelf, heer­lijk. Voldaan stapte ik van de mat, ik zag de zak­en weer helder en was weer in con­tact met mijzelf.

Dit duurde echter niet voor een lange tijd. Bin­nen enkele uren werd ik weer op de proef gesteld. Door een van de zak­en die heling nodig heeft. Ik heb nogal de neig­ing om zak­en op mij te nemen die niet voor mij zijn, maar voor een ander, wat voorkomt uit mijn hooggevoe­ligheid. Aan het einde van de mid­dag doe ik meestal mijn yogaoe­fenin­gen ter voor­berei­d­ing op mijn lessen die ik s-‘avonds geef. Bezig met mijn oefenin­gen hoor ik op de achter­grond het gelu­id van een tele­foon. Heel even sta ik toe dat mijn aan­dacht zich ver­legt van mijn asana naar het gelu­id van de tele­foon. Ik sta een gedachte toe: welke klant belt mij nu, wie belt eraf. Tegelijk­er­ti­jd de stem, geen aan­dacht aan schenken, laat gaan, er wordt wel een bericht achter gelat­en op je voice­mail. Als ik mijn oefen­reeks heb afges­loten en van mijn mat afstap begeef ik mij naar de ruimte waar mijn tele­foon staat.

 Weer een gedachte: Zo eens luis­teren wie mij heeft gebeld. Ik luis­ter naar de bood­schap en er ontwikkeld zich een kleine explosie in mij. Niet voor mij dit gesprek maar voor mijn part­ner. Mijn part­ner die heeft ontwikkeld: ik neem dit gesprek niet op, onbek­end num­mer ze zoeken het maar uit. Helaas kun­nen ze verder geen bericht achter­lat­en op zijn voice­mail. Dus de over­loop komt bij mij. Dus? Zal je denken. Dat is heel verve­lend voor mij. Met veel zorg heb ik mijn eigen ruimte gecreerd. Een ruimte geschei­den van mijn part­ner waar ik naar toe ga om mijn ding te doen, mijn eigen stu­dio. Ik begri­jp best dat ze hem nodig hebben maar niet via mijn kanaal. Ik ont­plof. Hoe durft dit deur­waarders kan­toor mij hier op mijn zake­lijk adres lastig te vallen. Ik zend van alles en nog wat uit en ook enkele gedacht­en naar hem, naar mijn part­ner, dit kon wel eens de drup­pel zijn. Neem je ver­ant­wo­ordelijkheid voor wat je hebt gedaan. Een reken­ing die jezelf hebt gecreerd door een dienst van een ander te ver­lan­gen. Waar van je van te voren van wist dat het lastig zou wor­den om deze te betalen.

Mij realis­erend dat ik volledig wordt beheerst met gedacht­en en zak­en die niet voor mij zijn, noteer ik de bood­schap van het deur­waarder­skan­toor op een papiert­je. Dat is voor lat­er, niet voor nu, nie­mand kan er meer iets mee. Het deur­waarder­skan­toor is ges­loten en hebben slechts in een wan­hoops­daad mij gevon­den om hem te bereiken. Daar ga ik nu niet in mee. Ik wil mijn  fijne gevoel wat ik net weer had opge­bouwd met met yogaoe­fenin­gen niet door hen lat­en ver­storen. Ik geef twee fijne lessen, praat nog na met een dame die ook yoga heeft ont­moet en sluit mijn werkdag af met een tevre­den gevoel. Met de bood­schap in mijn tas ga ik naar huis.

 Thuis gekomen deel ik mee aan mijn part­ner: “Oh ja, ik werd van­daag lastig gevallen door een deur­waarder­skan­toor die mij belde voor jou.” Hij, voor het raam, hij was de ramen aan het wassen. Ja, mijn part­ner wast s’avonds de ramen het is echt waar, antwo­ord mij: “Kom jij met die energie bin­nen zie je niet wat ik aan het doen ben, en dan kom jij zo bin­nen met die energie.” Ik wil weer rea­geren en bedenk mij, bij hem lat­en niet jou energie, niet instap­pen. Ik voeg toe wat hij alti­jd doet, negeren, niet rea­geren op zijn energie. Ik laat hem even tieren en razen over zijn deur­waarder en antwo­ord: “zorg ervoor dat ze mij niet meer bellen.” Ver­vol­gens kijk ik naar de ramen, en geef hem een com­pli­ment: Wat fijn schat dat je de ramen aan het wassen bent. Hij tiert bin­nens­monds door, zijn woede afrea­gerend op de ramen die steeds helderder wor­den. Op een goede manier weten we de energie ons huis uit te lat­en waaien.

Lat­er als de rust is wed­erge­keerd realiseer ik mij een eerdere gedachte. Een die hij waarschi­jn­lijk heeft opgevan­gen, want hoe komt hij erbij om de ramen te wassen om 9 uur s‑ávonds. Natu­urlijk ze waren vies en  hij had aan mij beloofd ze te wassen. (Hij is voor jaren glazen­wass­er geweest) Maar gelukkig is alles nu weer helder. We weten weer van wie wat is. Hopelijk belt hij mor­gen de deur­waarder en laat ik het met rust.

Catha­ri­na Bli­jlevens.