Burnout, opgebrand

Burn out, een engels woord dat betekent opge­brand. Een burnout is geen offi­ciële ziek­te maar is een energiestoor­nis. Je hebt teveel energie ver­bruikt en te weinig bijge­tankt, daar komt het in het kort gezegd op neer. Het is best verve­lend want door­dat je over weinig energie beschikt ben je niet vooruit te bran­den, werken dat zal lastig gaan en verder kun je nog maar weinig ver­dra­gen, iedere prikkel van buiten kan je te veel zijn, als iemand maar een vinger naar je wijst of zijn energie op je richt dan weet je niet waar je het zoeken moet. 

Het enige dat je wilt is rust, rust zodat je weer kan bij­tanken en orde op zak­en kan bren­gen: hoe heb je het zover lat­en komen, je kunt met een vinger naar de buiten­wereld wijzen, maar je kunt ook je aan­dacht naar bin­nen brengen. 

Wie lopen de grootste kans op een burnout? 

Eigen­lijk iedereen maar voor som­mige mensen is het meer waarschi­jn­lijk dat ze zichzelf op kun­nen bran­den: mensen die hard door werken achter een com­put­er in een afges­loten ruimte, mensen die zich heel veel zor­gen mak­en over aller­lei rekenin­gen, ste­un die ze niet ont­van­gen, mensen die de benen uit hun reet ren­nen voor een ander, mensen die de hele dag staan te prat­en voor een ander, moed­ers die alle ballen hoog in de lucht proberen te houden, onderne­mers die het ene gat met het andere vullen, mensen die werken in de zorg. Alle­maal lopen ze het gevaar dat ze hun energiebal­ans ver­storen. De een iets meer dan de ander.

Zelf ben ik ook opge­brand geweest. Het is pas een paar jaar gele­den dat ik door had dat mijn energieveld ver­sto­ord was. Gelukkig zei mijn lichaam: Stop, nu is het genoeg geweest. Het heeft best lang gedu­urd eer mijn energieveld weer op orde was. Dat ging niet van de een op andere dag. Alles bij elka­ar heeft het een kleine twee jaar gedu­urd eer ik kon zeggen: Ik voel mij goed, ik ben weer cre­atief, heb weer zin om andere mensen te ontmoeten. 

Energieveld op orde brengen

Ik loste het op door yoga, mijn voed­ing aan te passen, mijn gewoon­ten onder de loep te nemen en mijn won­den uit het verleden te helen.

Dat waren er best veel: won­den, trauma’s in mijn sys­teem, die voor een hoop energiev­er­lies hebben gezorgd. Maar nu ik mij weer beter voel en kan zeggen dat de burnout verleden tijd is, kan ik mijn ervar­ing met anderen delen, door erover te schri­jven en anderen te coachen hoe je energieveld in bal­ans te brengen.

Yoga is een heel mooi mid­del om mee aan de slag te gaan als je energieveld ver­sto­ord is. Het is een prachtig mid­del om je energieveld in bal­ans te bren­gen. Een oefen­ing die mij heel erg heeft geholpen is Yoga nidra. 

Over Yoga nidra

Yoga nidra betekent Yoga slaap: heel gelei­delijk wor­den de zin­tu­igen uitgen­odigd naar bin­nen te keren, niet in slaap te vallen, luis­teren naar de aan­wi­jzin­gen van de ler­aar of degene die de Yoga nidra sessie lei­dt. Yoga nidra wordt onder­gaan in een liggende posi­tie (Savasana).

Savasana

Door­dat je het lichaam neer legt op de grond en ontspant kan het lichaam over­schake­len naar dat deel van het zenuw­s­telsel dat ontspan­nende hor­mo­nen stim­uleert, de tegen­hang­er van de hor­mo­nen die het lichaam aan­maakt als je maar door moet bewe­gen of dat nu fysiek of men­taal is. 

Een vast onderdeel van Yoga nidra is de ron­dreis door het lichaam. Je wordt gevraagd je aan­dacht naar een lichaams­deel te bren­gen en het lichaams­deel in gedacht­en voor jezelf te her­halen, de aan­dacht wordt van punt naar punt gebracht, en zo reis je door het lichaam, ontspant je lichaam en kom je tot rust. Het is onder andere rust dat zorgt voor een betere energieverdel­ing. Om het te ervaren heb ik deze ron­dreis inge­spro­ken op mijn pod­cast: 100% Catha­ri­na laat je inner­lijk stralen. 

In deze aflev­er­ing nodig ik je uit om te gaan liggen op de grond of een ste­vig matras. Ver­vol­gens vraag ik je de aan­dacht naar bin­nen te keren, dan maak je drie keer de ron­dreis door het lichaam en daar­na wordt de aan­dacht naar de adem­be­weg­ing gebracht. Deze aflev­er­ing duurt ongeveer twintig minuten. Een heer­lijke oefen­ing om regel­matig te beoe­fe­nen, je energie op orde te bren­gen. Het heeft mij heel erg geholpen om te her­stellen van een burnout of beter geschreven mijn energieveld in bal­ans te brengen

Namaste,

Catha­ri­na Blijlevens 

Laat je inner­lijk stralen!

Bookmark and Share

Dank je voor het leuke gesprek

Dank je voor het leuke gesprek, het was een leuk gesprek don­de­rocht­end bij de Postzegelboom.

Deze boom vin­dt je tegen­over het werk­paleis van de kon­ing in Den Haag, op het Noordeinde. Postzegel­boom is de bij­naam van deze prachtige paar­den Kas­tan­je­boom die in 1880 is gep­land. Omdat veel mensen hier samen kwa­men om postzegels te ruilen, kreeg de boom de naam Postzegelboom.

Rond de boom staan banken, waar mijn lief graag zit, en van­mor­gen was ik mee. Net geïn­stalleerd kwa­men er twee dames aan­gelopen, die ook op de bank gin­gen zit­ten en zo ontstond het gesprek als vanzelf. 

Ochtend in Den Haag

De dames waren deze ocht­end in Den Haag, ze waren gedropt door hun coach nabij het paleis Noordeinde en ze moesten weer verza­me­len in de Prinsestraat.

Oh it is a love­ly tree, and what an love­ly sto­ry about the stamps. Het waren engelse dames, ze vertelden dat in Lon­den, waar zij van­daan kwa­men, ze niet zo aardig waren voor bomen, daar zouden ze gewoon omhakken om een weg aan te leggen.

Nou dat gebeurd ook hier, vroeger was hier een heel kas­tan­je­bos, maar gelukkig staat deze prachtige boom nog op zijn plek, recht tegen­over het werk­paleis van de Kon­ing. Ze stelden ons nog veel meer vra­gen, die ik voor het groot­ste deel kon beantwoorden.

Schevin­gen, can we go there? Zou ik zelf niet naar afreizen om het strand te bezoeken, ik bezoek liev­er de stran­den tussen Schevenin­gen en Kijk­duin. Maar daar had­den ze ook geen tijd voor, rond 1 uur moesten ze terug zijn bij de bus.

Do you know i place for cof­fee and some­thing to eat? Ik raadde ze een plek aan op het Noordeinde, ook zei ik dat als ze de andere kant opgin­gen ze via de Molen­straat naar de Prins­es­traat kon­den lopen waar ook heel veel leuke zak­en zijn.

Oh, that was a good idea! Daar moesten ze weer verza­me­len met de coach die hen had gedropt.

De dames waren heel blij ons ont­moet te hebben, toen we wegliepen zei­den ze: “Thank you for the love­ly conversation!”

Ja, dat was het: dank je wel voor het leuke gesprek.

Namaste,

Catha­ri­na Blijlevens

Laat je inner­lijk stralen!

Bookmark and Share

Een andere kijk op mijn knieblessure

Knie blessure

Enkele weken gele­den gebeurde het:  pang zei mijn knie. Ik schrok mij rot, mijn lichaam is heilig voor mij. Iedere week maak ik er gebruik van als ik les geef in mijn Yoga en Pilatesstu­dio: Bodyflex 100% Catha­ri­na.

Op mijn lichaam ben ik heel zuinig, daar zorg ik heel goed voor. Mijn lichaam heeft mij de afgelopen jaren niet in de steek gelat­en. Maar daar was die dan, een knieb­lessure. Ook de klanten schrokken. Dat waren ze niet gewend, hun docent, nooit ziek, heel af en toe een piepende stem, die haar lessen annuleert door een blessure aan haar knie.

Blessure, een opening!

Een blessure is niet leuk, maar geeft je ook een kans, om te zien wat gezien wil wor­den. Het kan een open­ing zijn, een licht lat­en schi­j­nen op andere mogelijkhe­den. Je lichaam is je enige en echte ler­aar. Het beschikt over een enorme wijsheid, achter de fysieke beperk­ing, in mijn geval een zwelling en pijn­lijke bin­nen­menis­cus, ligt ook een bood­schap. Een bood­schap die door obser­vatie en onder­zoek aan het licht kan komen.

Pijnstillers, om het niet te voelen.

Wil je pijn­stillers?” vroeg mijn huis­arts. Nee, ik wil het voe­len gaf ik als antwo­ord en dacht: de knie remt mij niet zomaar maar af, ik moet gestopt wor­den. Alleen door te stop­pen komt er ruimte om te voe­len en te zien wat er ligt achter deze pijn. “Wil je wel weten wat er aan de hand is?” “Ja, dat wel!” Ze maak­te gelijk voor mij een afspraak voor een eerste foto en een con­sult bij een orthopeed. De vol­gende dag kon ik terecht om een foto te lat­en mak­en van mijn knie. De foto gaf het vol­gende resul­taat, de knieban­den en kni­eschi­jf waren in goede staat, goed nieuws. Wel con­sta­teerde de orthopeed dat het goed mis was met mijn rechterknie, dik, gez­wollen, weinig tot geen buig­ing mogelijk.  Dus besloot hij dat een vol­gende stap zou zijn, een MRI (mag­net­ic res­o­nance imag­ing). Dezelfde week, op zater­dag, lag ik in een hele smalle buis waarin ik doo­d­stil moest bli­jven liggen. Onder­tussen, maak­te het appa­raat laag voor laag beeld­ma­te­ri­aal van mijn knie, om de fysieke kant van mijn klacht te registeren.

Wat is de boodschap?

Nu is het afwacht­en op de uit­slag. De uit­slag over de fysieke gesteld­heid van mijn knie. Maar wat is nu de bood­schap van mijn lichaam, behalve dat ik word afgeremd en er let­ter­lijk wordt gezegd: kom tot stil­stand. Op zondag 28 juli 2018 kreeg ik een boek van een hele lieve vrouw die bij in de flat woont: De sleu­tel tot Zelf-Bevri­jd­ing van Chris­tiane Beer­landt. Een boek dat ik alti­jd al had willen aan­schaf­fen maar waar het nog niet van was gekomen. Nu ik het nodig had, kwam het op mijn pad.

Wat voor advies geeft Christiane Beerlandt

Ont­dek je inner­lijke rijk­dom en tra­cht niet door te forceren de goed­keur­ing of beves­tig­ing van anderen te vin­den. Wees trouw aan jouw unieke natu­ur! Gooi je ontspan­nen open en geef jezelf de vri­jheid: geef je over aan je natu­ur, zon­der weer­stand. Zet ver­beten­heid en kwaad­heid om in het ver­wezen­lijken van eigen wensen, zon­der je de vraag te stellen wat ze van je zullen denken. Leef niet naar de schi­jn­wer­pers, luis­ter naar je gevoel. Wees gewoon jezelf! In vertrouwen creëer jij je bestaan en haal je de zak­en naar je toe die goed voor je zijn: forceer niets.

Dat is toch een heer­lijk advies. In het boek staat nog veel meer uit­leg over aller­lei aan­doenin­gen. Wil je het boek ook lezen je kunt het bestellen via bol.com.

Onder­tussen ben ik nog in afwacht­ing van de uit­slag van de MRI voor de fysieke gesteld­heid van mijn knie. Wat de uit­slag ook is, ik ben weer terug achter mijn com­put­er, waarin ik via blogs mijn ervarin­gen op het gebied van Yoga, moed­er­schap en spir­i­tu­aliteit deel. Ja, het stroomt weer. Nu nog beweg­ing in mijn knie!

Catha­ri­na Blijlevens

Bookmark and Share

Zeven

Hoe lang heb je deze winkel al? vraagt een dame die mijn winkel bezoekt voor de aan­schaf van een yoga­mat en een med­i­tatiekussen. “Bij­na zeven jaar,” antwo­ord ik haar. “Zo lang al, zegt ze. Van­daag ga ik mijn mat uit­proberen en wie weet kom ik mor­gen nog terug, veel plezi­er met je training.”

Zeven jaar gele­den begon ik mijn droom of impuls. Iets wat eerst naast mijn gewone baan liep als een soort hob­by, les­geven, waar­door ik nauwelijks ruimte had voor mijzelf of voor mijn ontwik­kel­ing. Eigen­lijk door twee raadgevin­gen van mensen om mij heen of beter drie kwam mijn bedri­jf een winkel met een stu­dio tot stand. De een was van mijn inmid­dels ex-vriend, de ander van mijn ex-col­le­ga die samen met mij een afdel­ing coordi­neerde maar achter de scher­men mij volledig afbrandde bij onze geza­men­lijk man­ag­er en de laat­ste kwam van een van mijn yogaleer­lin­gen wederom een mooie azi­atis­che dame, Sue. Zij was degene die het zaad­je deed ontluiken of bij mij plantte. “Zou het niet geweldig zijn een winkel aan de voorz­i­jde waar je al die leuke broeken kunt verkopen en dan een stu­dio aan de achterz­i­jde waarin je tussen de bedri­jven door een yogales geeft.”

Ja, en wat bezielt je dan als je tegen­over je woon­huis een bord te huur ziet staan boven een pand wat de juiste afmetin­gen heeft voor zo’n project, en dan denkt: laat ik het gewoon doen. Een eigen yogas­tu­dio begin­nen met een winkel aan de voorz­i­jde waar ik broeken en shirts kan verkopen. Wat was het­geen waar de dame op resoneerde waar­door ik deze stap nam zeven jaar gele­den. De pow­er had ik. Ik kon werken als een paard, ik had de juiste leefti­jd, 37 jaar, nog vol­doende energie en nog een klein rest­je geld op de bank van een huis wat ik met vette winst in 1996 had verkocht. Mijn vrien­den verk­laar­den mij voor gek. Zek­er nadat het pand was gestript. Mijn hemel dat zag er even anders uit. Maar na zes maan­den ver­bouwen met enkele con­flicht­en en wat tegensla­gen die bij zo’n ver­bouwing horen was  op 30 juni 2004 de stu­dio met aan de voorz­i­jde een winkel een feit en kon ik mijn eerste yoga en pilates lessen op eigen locatie begin­nen. Nog wat zak­en los lat­en, mijn baan bij de gemeente en mijn bijbaan bij een health club. Maar eind 2004 was ik volledig zelf­s­tandig. Het was niet meer een op hol ges­la­gen hob­by maar het zaad­je wat werd geplant had vorm gekre­gen, een yoga en pilatesstu­dio tegen­over mijn woonhuis.

Zeven jaar verder,  30 juni 2011, de stu­dio is er nog steeds maar wat een fas­es van de maan heeft dit bedri­jf door­lopen. Ook hier nieuwe maan, volle maan en afne­mende maan. Veel tijd voor mijzelf en mijn ontwik­kel­ing. Beter afwik­kel­ing, afwikke­len van de din­gen die ik niet ben. Veel loslat­en. De winkel nog maar een paar broeken, meer ruimte voor yogagere­la­teerde pro­ducten en meer een ont­vangst ruimte van de stu­dio waarin ik het meest ben. Om zelf te trainen, om les te geven in groepsver­band of op basis van per­son­al train­ing en sinds vorig jaar ook anderen oplei­dt tot trainer.

 Nee, zo had ik het zeven jaar gele­den niet gezien. Toen ik dacht laat ik het gewoon doen. Zeven een magisch getal, zeven dagen in de week. In zeven dagen werd de wereld geschapen, waar­van hij er op een rustte. Zeven magere jaren en zeven vette jaren. De afgelopen zeven jaren waren op bepaalde gebieden mager en op bepaalde gebieden magisch. Maar de gebieden waarop ze mager waren bracht­en voor mij ook de meeste winst.

 Terugk­ijk­end 7 jaar verder, 7 jaar yoga en pilates lessen geven in een omgev­ing met zoveel liefde tot stand gebracht. Waar zes dagen per week in de ocht­end of in de avond les wordt gegeven en op een dag per week wordt gerust. Kan ik alleen maar zeggen wat ben ik blij dat ik de raadgev­ing van de jonge dame heb gevol­gd. Al was het niet makke­lijk en onderg­ing ik een hoop momenten waarin ik behoor­lijk op de proef werd gesteld ben ik blij de stap te hebben genomen. De groot­ste uitdag­ing was wel, moed­er wor­den en mijn droom niet opgeven. 

Mijn dochter was voor mij een nieuwe maan. Ze werd ook geboren met nieuwe maan. Door haar kon ik door veel veran­derin­gen gaan.  Vertrouwend op haar ritme bleef ik bestaan. Rust, regel­maat en rein­heid is wat zij mij bracht. Drie tover­wo­or­den die mede hebben geholpen om na 7 jaar nog te bestaan en  verder te  gaan met mijn droom die begon als een impuls. Eerst klein als een zaad­je van een bloem, maar langza­am een duidelijke groei, omdat hij ging langs de boog van zeven. De boog van zeven zo is hoe ik hem noem, sym­bol­is­erend de wervelkolom met de zeven chakra’s. Kleine energiecentra’s gele­gen langs de wervelkolom voor het blote oog niet waarneem­baar maar voor iedereen zeer voel­baar als je bereid bent het pro­ces aan te gaan van afwikke­len zodat het zaad­je wat ooit werd gep­land kan groeien tot de bloem die het in essen­tie is. De zeven waar ik dagelijks langs beweeg als ik mijn yogaoe­fenin­gen of mijn pilate­soe­fenin­gen doe. Deze boog bracht mij waar ik nu ben.

Zeven jaar verder, nog steeds heel blij dat ik heb geluis­terd en mijn hart heb gevol­gd, ook al leek het soms onmo­gelijk was het de kracht van het getal zeven wat mij verder bracht. Zeven het getal van de schep­per of schep­pende kracht, een kracht die wij alle­maal in ons dra­gen onze eigen inner­lijke kracht. Alles wat het nodig heeft is liefde, vertrouwen en geduld. Dat was mijn winst in de afgelopen zeven jaar, dat met geduld, vertrouwen en liefde ieder zaad­je kan wor­den wat het in essen­tie in zich draagt.

Catha­ri­na Blijlevens

Bookmark and Share

Op tijd?

En kreeg ik bin­nen 3 dagen een antwo­ord. Ja, en van iemand heel dicht­bij. Van iemand met wie ik het eerste con­tact ooit ben aange­gaan, van mijn moeder.

 Op zater­dag aan het einde van mijn werkdag in de stu­dio ga ik tegen­wo­ordig naar mijn moed­er. Dit op ver­zoek van mijn dochter. Ze vind het heel leuk om naar haar oma te gaan. Welk kleinkind niet. Ook ik heb zeer goede herin­ner­in­gen aan de bezoeken aan mijn oma’s die voor mij vrouwelijke wijsheid sym­bol­iseerde. Waar ik als klein kind graag naar toe ging, ze waren anders dan mijn moed­er. Ze had­den de zoge­heten fas­es van de maan die staat voor de vrouwelijk groei door­lopen, van jong meis­je naar jonge vrouw, van jonge vrouw naar wijze vrouw. Ofwel nieuwe maan en wassende maan, volle maan gevol­gd door afne­mende maan of donkere maan. Elke maan­pe­ri­ode kent een aan­tal dagen zo ook het lev­en van een vrouw die we in een aan­tal delen kun­nen opsplit­sen waar op een bepaald moment we lev­en in de peri­ode van afne­mende maan of wijze vrouw of zij die de lessen van het lev­en kent. Want de vrouw mag gerek­end wor­den tot zij die het lev­en schenkt en de bijbe­horende lessen kent. Het nieuwe lev­en komt op de aarde door de poort van de vrouw. De vrouw die ver­bon­den is met de maan, de maan die staat voor de vrouwelijke energie.

Ik kan niet zeggen dat ik over deze zak­en hele gesprekken met mijn moed­er kan voeren, maar wel over andere zak­en immers heeft zij al enkele fas­es van de maan doorlopen. 

Op deze zater­dag besloot ik eens te stoute schoe­nen aan te trekken nieuws­gierig ger­aakt door mijn cranio sacraal spe­cial­ist over mijn bevalling. “Mam, hoe ben ik nu geboren? Door mid­del van een stu­it­be­valling of gewoon op de nor­male manier.” “ ‘Nou, antwo­ord ze mij, ik haal het alti­jd een beet­je door elka­ar jij of je overleden zus. Maar je overleden zus ja dat weet je dat is niet goed gegaan, miss­chien was het achter­af beter geweest als ik in het zieken­huis was bevallen maar ik ben thuis bevallen. Je zus had een heel groot water­hoofd, een romp, geen armen en geen benen, een soort van vlies­jes aan haar schoud­ers of haar hand­jes. Ja en ze is natu­urlijk overleden bin­nen enkele minuten. Helaas hebben ze het nooit onder­zocht dus zijn we er nooit achter gekomen hoe en waarom ze er zo uitzag. Ja en jij, jij kwam bin­nen een jaar. Zij was van 64 en jij bent van 65. Jij wilde er niet uit, ik was onder­tussen al 14 dagen over­ti­jd. Dus hebben ze je opgewekt.” “Net zoals bij Char­ly, val ik haar bij, ik ben ook ingeleid er is bij mij gelei aange­bracht aan de baar­moe­d­er­mond.” “Nee, zegt ze, alles was toen nog anders. Ik moest won­derolie slikken. Je vad­er heeft het gehaald bij de dro­gist aan de overkant.” “Won­derolie, wat is dat? vraag ik haar ver­baasd.” “Dat is heel vies, zegt mijn moed­er, ik moest het met wat jus d‑órange opdrinken. Je kwam maar niet dus moest ik ook de trap­pen op en neer lopen. Op een gegeven moment was ik moe en had ik geen puf meer ik wilde naar bed. Maar ze von­den dat ik moest door­gaan, vroeg in de mor­gen werd je geboren. En toen zei de ver­loskundi­ge dat je nog wel had kun­nen bli­jven zit­ten, of wel je was te vroeg.”

Oke, dacht ik toen terug­denk­end aan mijn eigen bevallingsavon­tu­ur van Char­ly ook een ingelei­de bevalling, behoor­lijk geduwd, en geforceerd. Nu begri­jp ik waar de energie van­daan komt, die als een rode draad door mijn lev­en loopt. Al vanaf mijn eigen geboorte ben ik geduwd en geforceerd, ik moest eruit maar wilde er nog niet uit. Dat maakt een hoop helder voor mij.

De vol­gende dag doe ik mijn yoga­train­ing en sluit deze keer af met het loslat­en en terugs­turen van de energie die met mijn geboorte is meegekomen. Die mag terug naar het moment waar hij hoort, terug naar de geboorte, ik laat het los. De dagen ernaar voel ik mij heer­lijk, dank je wel mama voor het delen van dit moment die voor mij een hoop helder heeft gemaakt.

Catha­ri­na Blijlevens.

Bookmark and Share

Moeilijk

De vol­gende dag kon ik mij gelukkig inhouden. Ook al was het even moeil­ijk even een moment van ik zal die deur­waarder eens bellen, ik deed het niet. Luis­terend naar de wijze woor­den van mijn dochter ter­wi­jl ik haar de vol­gende dag naar school breng: “Nee, zelf doen, alleen als het heel moeil­ijk wordt mag je helpen!”

Heer­lijk zo’n wijze spreuk van een peuter, een kleine dame in de dop, of beter zij die sinds een paar jaar ervoor heeft gekozen om bij ons te zijn. En dat is heer­lijk dat zij er is. Een paar jaar gele­den had ik mij daar niets bij kun­nen bedenken. Moi, moed­er, nou bedankt. A, hoe kri­jg ik dat gedaan in dit kleine lijf en B, dat lukt toch hele­maal niet met mijn bedri­jf. Bei­de, a en b, gedacht­en en oorde­len. Iets wat de ziel niet zou zeggen. Die gaat er gewoon voor wetende dat het goed zal gaan.

Sinds zij, Char­ly, er is heeft mijn wereld redelijk op zijn kop ges­taan want het was de hoog­ste tijd om afscheid te nemen van zelf doen en niet om hulp vra­gen als het moeil­ijk werd. Want wan­neer het moeil­ijk werd dan hield ik mij in. Ik had wel eens om hulp gevraagd bijvoor­beeld in 2006 toen ik zwanger was, maar de hulp werd geweigerd, klaar­blijke­lijk kon ik het zelf. Waar. Ik kon het zelf vallen in een gat en hieruit komen met de kracht van een feniks. En waar kwam dat toch van­daan deze over­tuig­ing: nee, ik laat het niet zien, ik wil niet gezien wor­den, mogen gezien wor­den en als je bent gezien, er mogen zijn zoals je bent. Zoals je van bin­nen bent als je laat zien wie je bent en je hart opent. Als je geeft!

Dat is bij mij een beet­je anders gegaan en hoe dat voelt dat werd mij weer eens getoond op het moment dat ik Char­ly begelei­d­de de klas in,  op deze woens­dagocht­end. Sinds een paar weken, een week voor pasen wat toch al een hele tijd is zo’n 5 dagen voor pinksteren, is er een andere juf. Zij moest van de rein­tre­gatie arts terug aan het werk want zij was beter of wel heel! Geheeld. Toen ik haar voor het eerst ont­moette en nog vol begrip was voor haar sit­u­atie kreeg ik lichte twi­jfels. Weet niet wie dit heeft beo­ordeeld maar heb niet het gevoel dat het ver­standig is om deze vrouw toe te vertrouwen aan 4 en 5 jari­gen. Wel heel lief, maar nog zeer broos. Logisch, na wat ze heeft onder­gaan. Maar  nu op deze woens­dag had ik toch wel verwacht dat ze wist wie mijn dochter was. Op de school van Char­ly bij aankomst staat de juf­frouw in de deu­ropen­ing en begroet de kinderen. De juf­frouw geeft de kinderen een hand en zegt nor­maal: “Goede­mor­gen, Charly”.

Deze mor­gen stond zow­el de juf­frouw als degene die stage loopt bij deze juf­frouw niet bij de deur. De een achter de com­put­er de ander met haar rug naar de deu­ropen­ing voor een tafel. Char­ly trekt aan mijn mouw: “Mam, eerst de juf­frouw een hand­je geven.” Ze loopt naar de juf­frouw. De juf­frouw draait zich naar haar toe, je ziet haar twi­jfe­len. Ja, het wordt moeil­ijk. Ik besluit haar te helpen, “Char­ly”. Onder­tussen denk ik, mijn hemel, nog niet. Weet je haar naam nog niet. Char­ly enigzins aangedaan duikt in mij. Ja, dat zou ik ook doen, ze weet niet wie ik ben, ik word niet gezien, laat ik even duiken daar waar het veilig is, lekker naar bin­nen. Ik bli­jf nog even in de klas, dat mag gelukkig bij de peuters, en knuffel met Char­ly. Als ik buiten loop maak ik me nog even druk over het voor­val. Voor­dat ik het weet ben ik bij de cranio sacraal specialist.

Zo je ziet er fris uit, mooi helder”, voelt dat ook zo. Ik zeg “ja, nu je het zegt, dat voelt zo.” Ik voel een wezen­lijk ver­schil na de 5 behan­delin­gen die ik heb onder­gaan. Ze zegt, “mooi, om je zo open te zien.” We prat­en wat. Op een bepaald moment komt ons gesprek bij het voor­val in de klas van Char­ly. Ik kwam daar terug, omdat ik me in dit gesprek realiseerde dat het niet van Char­ly was, maar van mij. Ik was niet gezien toen ik klein was. Dus laat ik het bijmezelf houden deze energie. Ik onder­ga een pret­tige behan­del­ing. Er wordt gew­erkt aan mijn nek en hoofd, mijn medul­la. Ze vraagt aan mij, “je doet zek­er vaak een med­i­tatie op je medul­la.” Medul­la, ik luis­ter en denk aan de holte onder aan de schedel. En antwo­ordt: “niet bewust maar wellicht onbewust”.

Als ik klaar ben, en betaal voor de sessie mak­en we een vol­gende afspraak: “Wat vind jij,” vraagt ze, “zullen we over twee maan­den afspreken, of vind je dat te lang.” Ik zeg, “vind je dat goed, twee maan­den.” “Ja,” zegt ze. “En als je het gevoel hebt dat je eerder moet komen als het moeil­ijk wordt dan kun je me bellen.”  Blij loop ik naar buiten: “tot over twee maan­den en als het moeil­ijk wordt dan bel ik”

Wel doen he,” zegt ze, “bellen als het moeil­ijk wordt.”

Catha­ri­na Blijlevens.

Bookmark and Share

Niet van mij

Bij­na iedere dag doe ik trouw mijn oefenin­gen, mijn oefenin­gen op de mat. Ik train mijn fysieke lichaam, gedis­ci­plineerd met als eind­doel: stilte, rust en een goed afstem­ming met het zelf. Het zelf wat mij verbindt. In verbind­ing brengt met alles om mij heen, zodat ik voel, gelukzaligheid.

Zo ook deze week op dins­dag. Na een moeizame start van de dag, die het gevolg was van een te drukke maandag waarin ik volledig over mijn gren­zen was gegaan voelde ik mij leeg en fut­loos. Tevre­den dat ik dat tegen­wo­ordig snel kan voe­len liet ik de oorde­len achter mij. Ver­lan­gend naar mijn oefenin­gen op de mat vol­bracht ik mijn werk in de ocht­end mij enigzins schuldig voe­lend dat ik weer over mijn gren­zen was gegaan. Dit is niet wat deze mensen ver­di­enen. Nadat ik weer alleen was direct mijn mat op en terug in con­tact met mijzelf, heer­lijk. Voldaan stapte ik van de mat, ik zag de zak­en weer helder en was weer in con­tact met mijzelf.

Dit duurde echter niet voor een lange tijd. Bin­nen enkele uren werd ik weer op de proef gesteld. Door een van de zak­en die heling nodig heeft. Ik heb nogal de neig­ing om zak­en op mij te nemen die niet voor mij zijn, maar voor een ander, wat voorkomt uit mijn hooggevoe­ligheid. Aan het einde van de mid­dag doe ik meestal mijn yogaoe­fenin­gen ter voor­berei­d­ing op mijn lessen die ik s-‘avonds geef. Bezig met mijn oefenin­gen hoor ik op de achter­grond het gelu­id van een tele­foon. Heel even sta ik toe dat mijn aan­dacht zich ver­legt van mijn asana naar het gelu­id van de tele­foon. Ik sta een gedachte toe: welke klant belt mij nu, wie belt eraf. Tegelijk­er­ti­jd de stem, geen aan­dacht aan schenken, laat gaan, er wordt wel een bericht achter gelat­en op je voice­mail. Als ik mijn oefen­reeks heb afges­loten en van mijn mat afstap begeef ik mij naar de ruimte waar mijn tele­foon staat.

 Weer een gedachte: Zo eens luis­teren wie mij heeft gebeld. Ik luis­ter naar de bood­schap en er ontwikkeld zich een kleine explosie in mij. Niet voor mij dit gesprek maar voor mijn part­ner. Mijn part­ner die heeft ontwikkeld: ik neem dit gesprek niet op, onbek­end num­mer ze zoeken het maar uit. Helaas kun­nen ze verder geen bericht achter­lat­en op zijn voice­mail. Dus de over­loop komt bij mij. Dus? Zal je denken. Dat is heel verve­lend voor mij. Met veel zorg heb ik mijn eigen ruimte gecreerd. Een ruimte geschei­den van mijn part­ner waar ik naar toe ga om mijn ding te doen, mijn eigen stu­dio. Ik begri­jp best dat ze hem nodig hebben maar niet via mijn kanaal. Ik ont­plof. Hoe durft dit deur­waarders kan­toor mij hier op mijn zake­lijk adres lastig te vallen. Ik zend van alles en nog wat uit en ook enkele gedacht­en naar hem, naar mijn part­ner, dit kon wel eens de drup­pel zijn. Neem je ver­ant­wo­ordelijkheid voor wat je hebt gedaan. Een reken­ing die jezelf hebt gecreerd door een dienst van een ander te ver­lan­gen. Waar van je van te voren van wist dat het lastig zou wor­den om deze te betalen.

Mij realis­erend dat ik volledig wordt beheerst met gedacht­en en zak­en die niet voor mij zijn, noteer ik de bood­schap van het deur­waarder­skan­toor op een papiert­je. Dat is voor lat­er, niet voor nu, nie­mand kan er meer iets mee. Het deur­waarder­skan­toor is ges­loten en hebben slechts in een wan­hoops­daad mij gevon­den om hem te bereiken. Daar ga ik nu niet in mee. Ik wil mijn  fijne gevoel wat ik net weer had opge­bouwd met met yogaoe­fenin­gen niet door hen lat­en ver­storen. Ik geef twee fijne lessen, praat nog na met een dame die ook yoga heeft ont­moet en sluit mijn werkdag af met een tevre­den gevoel. Met de bood­schap in mijn tas ga ik naar huis.

 Thuis gekomen deel ik mee aan mijn part­ner: “Oh ja, ik werd van­daag lastig gevallen door een deur­waarder­skan­toor die mij belde voor jou.” Hij, voor het raam, hij was de ramen aan het wassen. Ja, mijn part­ner wast s’avonds de ramen het is echt waar, antwo­ord mij: “Kom jij met die energie bin­nen zie je niet wat ik aan het doen ben, en dan kom jij zo bin­nen met die energie.” Ik wil weer rea­geren en bedenk mij, bij hem lat­en niet jou energie, niet instap­pen. Ik voeg toe wat hij alti­jd doet, negeren, niet rea­geren op zijn energie. Ik laat hem even tieren en razen over zijn deur­waarder en antwo­ord: “zorg ervoor dat ze mij niet meer bellen.” Ver­vol­gens kijk ik naar de ramen, en geef hem een com­pli­ment: Wat fijn schat dat je de ramen aan het wassen bent. Hij tiert bin­nens­monds door, zijn woede afrea­gerend op de ramen die steeds helderder wor­den. Op een goede manier weten we de energie ons huis uit te lat­en waaien.

Lat­er als de rust is wed­erge­keerd realiseer ik mij een eerdere gedachte. Een die hij waarschi­jn­lijk heeft opgevan­gen, want hoe komt hij erbij om de ramen te wassen om 9 uur s‑ávonds. Natu­urlijk ze waren vies en  hij had aan mij beloofd ze te wassen. (Hij is voor jaren glazen­wass­er geweest) Maar gelukkig is alles nu weer helder. We weten weer van wie wat is. Hopelijk belt hij mor­gen de deur­waarder en laat ik het met rust.

Catha­ri­na Bli­jlevens.

Bookmark and Share