Enkele maanden geleden ontmoette ik in een winkel genaamd Big Babylon hier in Den Haag, deze Ganesha. Ik was op slag verliefd. Ik kon er niet zomaar voorbij lopen en vroeg de verkoper naar de prijs. Op dat moment had ik het geld niet op zak en ook niet op mijn bankrekening staan. Bovendien het was een loodzwaar beeld en niet zo gemakkelijk te verplaatsen ik had hier een tweede kracht bij nodig. Ik zei tegen de verkoper: “Als het de bedoeling is dat hij mijn kant op komt dan blijft hij wel op mij wachten.”
Als ik thuis kom vertel ik Harry (mijn partner) over de Ganesha. Dat ik hem eindelijk had gezien, het beeld waar ik al een tijd naar op zoek was voor mijn yoga en pilatesstudio. Ook Harry ging naar de winkel en hij vond hem mooi. “Ja, die moet je gaan kopen.” Een week nadat ik het beeld had gezien had ik het geld en zijn we samen de Ganesha gaan halen. Tegenwoordig staat het beeld in de etalage van de studio en kijkt hij vrolijk de straat in. Op de foto is hij wat opgepimt door Harry, met zijn fotobewerkingsprogramma. Van nature heeft hij een donker groene kleur en staat hij op een meditatiebankje. Wat was nu eigenlijk de reden dat ik op slag verliefd was op dit beeld. Ik had al een tijd (bijna 8 jaar) een studio en pas veel later kocht ik het beeld. Eigenlijk was ik pas geinteresseerd geraakt nadat ik in een periode van een paar maanden van twee dierbaren vriendinnen in mijn omgeving een Ganesha had gekregen.
Beide Ganeshás waren voor mij meegenomen uit India. Een van de dames is zelf geboren in India en woont tegenwoordig in Nederland. Zij heeft aan mij voor mijn verjaardag een prachtig sleutelophangrekje gegeven met daarop een afbeelding van een Ganesha. Toen ik haar bedankte voor haar gift heeft zij mij uitleg gegeven over de Ganesha. In India kun je op iedere belangrijke T‑kruizing een tempel vinden, in deze tempel staat een Ganesha, de god die je helpt bij het maken van moeilijke keuzes of helpt met het oplossen van problemen of uit de weg nemen van obstakels. Verder is hij ook de god van de core-stability of het gronden, en maakt hij met zijn uiterlijk een vrolijke indruk. Zij vond hem erg bij mij passen en daarom had ze hem aan mij gegeven.
Ik was zeer blij met haar uitleg over deze god. Want nu viel voor mij ook op zijn plaats waarom ik mij verbonden voelde met dit beeld, een god met het hoofd van een olifant, die een verwijzing heeft met gronden of stabiliteit creeren ookwel core-stability. Want wat is een god (voor mij een symbool van liefde) zonder grond of stabiliteit. Dan zweeft hij hoog in de lucht, misschien nog wel dezelfde liefde en kracht maar voor het menselijk oog niet waarneembaar alleen maar te ervaren en te voelen als we reizen naar het hart. Waar we door het loslaten van verdriet van zaken of personen die er niet meer zijn weer kunnen voelen de liefde, de vreugde en de stilte van het hart. Om die stilte weer te ervaren is er soms het nodige werk te verrichten in het loslaten van verdriet, obstakels en andere zaken op onze weg terug naar het hart.
Ik had een groot obstakel te nemen. Ik zat nog op een hoop oude pijn. Veroorzaakt in mijn ogen door meerdere mannen waarin de eerste in deze lijn mijn vader was, en daarom was het andere beeld wat ik had gekregen zo doeltreffend. Een Ganesha uit India met een stukje uit een van zijn oorschelpen. Hij had de reis van India naar Nederland niet helemaal goed overleefd. Mijn eigen vader is overleden in 1991 aan de gevolgen van kanker wat begon op zijn oorschelp als huidkanker en waardoor hij tijdens zijn leven een oorschelp moest missen aan de rechterkant. De Ganesha die ik kreeg miste op de zelfde zijde als mijn vader een stukje van zijn oorschelp. Een vader die er niet meer is maar waarvan ik toch zoveel support krijg als ik een hindernis heb te nemen of een obstakel uit de weg moet ruimen, dan is daar altijd de energie van mijn vader.
Een vader op wie ik heel lang boos was omdat hij mij ooit pijn had gedaan waarbij hij een herinnering had hij gezet in het gebied rond mijn staartbeen. Een obstakel wat ik lang met mij meedroeg, maar als ik er tegenwoordig naar kijk eigenlijk zoveel stabiliteit en liefde heeft gebracht. In de trainingen die ik doe, Pilates op de mat en Ashtanga Vinyasa Yoga was daar altijd de frustatie. Iedere keer kwam ik langs het gebied. Dan zou je zeggen: dan ga je toch iets anders doen. Klopt dat is een mogelijkheid rekening houden met mijn beperking en er om heen trainen. Maar dan is daar het moment: een van mijn trainers vraagt mij plaats te nemen op de reformer om voor een groep studenten een oefening te demonsteren: Tree. Voor deze oefening is een voet in een lus geplaatst om stabiliteit te geven en is het andere been opgetrokken naar de borst. Vervolgens wordt gevraagd om dit been 3 keer te buigen en te strekken, dan het been lang te houden om vervolgens het bekken te kantelen af te rollen langs de wervelkolom terwijl het been recht in de heupkom omhoog blijft in de richting van het plafond. Toen ik de beweging uitvoerde was een groot gekraak hoorbaar. Alle medestudenten in schrik. De trainer zegt doodleuk, “She is extreme, her case is extreme, she has an tailbone that is sticking out, that is why i asked her to do it so you could see”.
Ik was dit hele voorval vergeten, maar onlangs op een Bhakti Yoga dag kwam ik een van mijn toenmalige studenten tegen, en ze herinnerde mij aan wat er toen was gebeurd. Hoe vreselijk ze het vond en zich nog kon herinneren de pijn die van mijn gezicht was af te lezen. Ik luister naar haar. Oh, heeft zij het zo ontvangen, dat ik pijn had. Ik schaamde mij destijds alleen dat ik het niet kon en verwonderde mij dat iedereen om mij heen het wel kon. Ik was alleen maar boos op hem door wie ik dit niet kon. Maar he: ik was “an extreme and exceptionel case” dus het was helemaal oke dat ik het niet kon, de woorden gelovend van mijn trainer. Daar kan je in geloven en blijven hangen. Maar dat deed ik niet, ik dacht aan mijn oma, kan niet bestaat niet.
Ik ging van de opleiding en besloot terug te gaan naar de Yoga opleiding daar hoefde ik dit soort idiote dingen niet te kunnen. Maar hoe grappig ook hier kwam ik weer bij hetzelfde obstakel, mijn oude pijn die zich had opgehoopt rond mijn onderrug en heiligbeen. En ook al was het een hele bizarre keuze destijds om een opleiding waar ik opzat waar ik een kleine 5000,00 euro voor had betaald vroegtijdig te verlaten zonder dat ik geld terug kreeg ben ik heel blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Ik verloor wat geld maar kreeg er een hoop vrijheid voor terug. In de yoga vond ik de weg om de oude pijn op te lossen. Op het moment dat ik ging inzien en ervaren dat het een kwestie was van de juiste balans vinden tussen spanning creeren en ruimte maken zodat de energie weer vrij kom doorstromen kon ik ook loslaten mijn oude pijn. Lach ik om wat er ooit is gebeurd in het verleden wat mij heel lang heeft beperkt.
Tegenwoordig kan ik mij vrij verplaatsen door het gebied en ben ik niet meer een extreme en exceptional case, maar gewoon mezelf, wetende dat het een uitgelezen kans was om dieper te gaan, dieper naar binnen, de weg terug naar de sleutel die ik nodig had om mijn eigen kracht te vinden. En of die sleutel nu in het hart of in het bekken gebied lag, feit is wel dat op het sleutelrekje wat ik heb gekregen je drie sleutels kan hangen.
Dus ik zou zeggen: Een in het bekken en onderbuik het gebied voor stabiliteit en creativiteit, een in het hart voor het openen van het hart voor liefde en compassie en een tussen de wenkbrauwen voor een helder zicht en weten. Helder worden de zaken als je liefdevol kan kijken naar de dingen in het verleden, achter kan laten wat je niet bent en kan omhelsen wie je wel bent dan maakt het niet uit wat je kunt of wat je weet dan deel je wat je bent.
Glimlachend kijk ik tegenwoordig naar mijn papa, mijn ganesha, die mij de weg wees naar stabiliteit, reizend langs mijn staartbeen terug omhoog naar mijn hart, weten dat liefde uiteindelijk alle wonden heelt, en dat je daar soms iets voor moet opruimen.
Catharina Blijlevens
