Asana een san­skri­et woord voor oefen­ing of zetel is een van de acht paden van yoga. Het is niet alleen een fysieke oefen­ing het kan ook een andere oefen­ing zijn, jezelf oefe­nen in het loslat­en of ont­doen van gewoon­ten, aan­geleer­den gebruiken of han­delin­gen die een vertroe­beld beeld geven van de werke­lijkheid. Zelf stuitte ik onlangs op zo’n oefen­ing. Een oefen­ing die me veel inzicht bracht over het­geen mij dagelijks wordt gespiegeld.

Het was een oefen­ing in afwi­jzen, iemand afwi­jzen en dan het gevoel loslat­en om afgewezen te wor­den. Een afwi­jz­ing die ik lang alsz­i­jnde bij mij horend achtte. Alti­jd weer als er een moment van afwi­jz­ing kwam had ik het gevoel dat ik de ander niet mocht afwi­jzen omdat het zo pijn­lijk is om afgewezen te wor­den. Afwi­jzen staat voor mij tegen over liefde, lief hebben of liefde ont­van­gen, onvoor­waardelijke liefde. Lief hebben zon­der hier een voor­waarde aan te geven. Liefde is ook geven, geven zon­der jezelf te ver­liezen. Je kunt eigen­lijk jezelf nooit ver­liezen, je kunt hoo­gu­it jezelf ver­ber­gen, achter aller­lei verzin­sels of illusies, of beperkin­gen van de geest.

En slechts door een sim­pel zin­net­je in een boek wat ik mij onlangs heb aangeschaft kwam dit diep wegstopte gevoel van afwi­jzen boven­bor­re­len. En  werd ik onmid­delijk aan het werk gezet door het zelf om nu eens met dat gevoel en de beperk­ing die ik lang gele­den in het lev­en had geroepen aan de slag te gaan. De hele week moest ik afwi­jzen of nee zeggen. Nee, het kan niet hoe graag ik je ook zou willen geven, het kan niet, en dan ver­vol­gens een stilte creeeren en de gedachte dat ik de ander miss­chien een rot gevoel had gegeven lat­en gaan. Want ik was degene die het gevoel had om afgewezen te zijn. Ik voelde mij hier rot onder, ging daarom alti­jd meer dan mijn best doen om de ander maar niet een rot gevoel te geven. En gaf ik dus met een voor­waarde en kostte het mij een hoop energie, het was niet onvoor­waardelijk, het was onder een voorwaarde. 

En wat een ver­licht­ing heeft mij het gebracht om met deze sim­pele oefen­ing aan de slag te gaan. Han­de­len zon­der een oordeel te geven over de ont­vangst of over de afloop van de han­del­ing. Want het was mijn pijn, mijn afwi­jz­ing waar ik door heen ging, ik moest het weer leren dat in het hier en het nu het oke is om nee te zeggen. Dat ik degene was die was afgewezen en dat de enige die hier een oordeel over geeft ikzelf ben of degene die ik voor het zelf heb gezet om de pijn niet te hoeven voe­len van afgewezen wor­den. En door deze wond in mij te helen kom ik steeds een stuk­je dichter bij wie ik werke­lijk ben en dat voelt al een heel stuk lichter.

Het boek wat ik mij had aangeschaft was het boek: PRI en de kun­st van een bewust lev­en, van Inge­borg Bosch. Een echte aan­rad­er als je berei­dt bent om naar jezelf te kijken en in te zien van waaruit je han­delt. Het was voor mij een con­frontatie met iets wat ik lang in mij heb gekoes­terd. Mijn ogen vie­len op het boek en ik wist dat hier een antwo­ord in stond. Nog even een kleine afweer voor ik het boek kocht, ik neem het boek mee voor mijn part­ner. Die kan er wel wat mee. Maar nee, het was hele­maal bedoeld voor mij, volkomen gelei­dt door een kracht van bin­nen uit die op het juiste moment aangeeft wat nodig is om weer een stap­je dichter bij te komen, bij het zelf, of zoals ik het zelf noem: my inner guru, the one that knows the truth!

Catha­ri­na Blijlevens.